Kasım Kasım Kasılmak: Özgüven mi, Yapay Bir Gösteri mi?
Samimi Bir İtirafla Başlayalım
Şunu en baştan söyleyeyim: “Kasım kasım kasılmak” denilen o hâl, bana göre zamanımızın en sahte davranışlarından biri. Kibirle karışık, içi boş bir özgüven gösterisi… Sokakta, sosyal medyada, hatta iş hayatında sürekli karşımıza çıkan bu tavır, artık sıradan bir deyimden çok, toplumsal bir hastalığın adı olmuş durumda. Peki gerçekten ne anlama geliyor bu “kasım kasım kasılmak”? Ve daha önemlisi: Neden bu kadar rahatsız edici?
“Kasım Kasım Kasılmak” Ne Demek?
“Kasım kasım kasılmak” Türkçede, bir kişinin kendini beğenmiş, böbürlenen, aşırı gururlu ve kibirli tavırlar sergilemesi anlamına gelir. Bu kişi genellikle duruşuyla, yürüyüşüyle, konuşma şekliyle hatta sessizliğiyle bile üstünlük havası yaratır. Oysa bu tavrın altında çoğu zaman büyük bir özgüvensizlik, onay ihtiyacı ve yapay bir “benlik inşası” vardır.
Ama asıl mesele bu deyimin mecazi anlamıdır: “Kasım kasım kasılmak” aslında toplumun bize öğrettiği sahte başarı göstergelerini taşıyan insanların bir özeti gibidir. Başarının dışarıdan nasıl göründüğüyle ilgilenirken, iç dünyası bomboş kalan insan tipidir bu.
Kibir ve Özgüven Arasındaki İnce Çizgi
Kibirle özgüven arasındaki farkı artık neredeyse unuttuk. Özgüven, kendi değerini bilmek, sınırlarının farkında olmak ve bunu sessiz bir şekilde ortaya koymaktır. Kibir ise sürekli gösterme, kanıtlama ve onay bekleme hâlidir.
“Kasım kasım kasılan” kişiler bu çizgiyi çoktan aşmıştır. Kendini değerli göstermek için başkalarını küçümsemek zorunda hisseder. Başarıyı anlatmakla kalmaz, başarısızları aşağılayarak kendini büyütür. Bu, gerçek özgüven değil, kırılgan bir egonun çığlığıdır.
Toplumsal Bir Sendrom: Sahte Parıltının Peşinde
Bugün sosyal medyada gördüğümüz pozlar, gösterişli hayatlar, abartılı başarı hikâyeleri aslında “kasım kasım kasılmanın” modern versiyonlarıdır. İnsanlar artık gerçekten mutlu olmaktan çok, mutluymuş gibi görünmeye çalışıyor.
Peki neden? Çünkü toplum bizi buna zorluyor. “Güçlü görün”, “başarılı ol”, “fark yarat” gibi telkinlerle büyütülüyoruz. Ama bu telkinlerin çoğu içsel gelişimle değil, dışsal gösterişle ilgili. Ve sonuçta ortaya çıkan tablo şu: İçerik değil, ambalaj önemli hale geliyor.
Kasım Kasım Kasılmanın Zayıf Noktaları
1. Yüzeysellik: Kasım kasım kasılan insanlar çoğu zaman yüzeyde kalır. Derinlikten yoksun oldukları için ilişkileri, fikirleri ve başarıları da kısa ömürlüdür.
2. Eleştiriye Kapalı Olma: Bu kişiler eleştiriyi kişisel saldırı gibi algılar. Çünkü kırılgan egoları, en küçük sarsıntıda dağılıverir.
3. Gerçek Bağların Eksikliği: Kibir, samimiyetin düşmanıdır. “Kasım kasım kasılan” biriyle gerçek bağ kurmak neredeyse imkânsızdır.
4. Sürekli Onay İhtiyacı: Tüm bu gösterişin altında derin bir onay açlığı yatar. Dışarıdan ilgi ve takdir gelmediğinde o gösterişli kabuk dağılır.
Provokatif Sorular: Kendimize Aynayı Tutalım
Gerçekten özgüvenli miyiz, yoksa sadece öyle görünmeye mi çalışıyoruz?
Başkalarının gözünde “üstün” görünme çabası, bizi kim olmamız gerektiğinden uzaklaştırıyor mu?
Başarıyı gösterişle ölçen bir toplumda, içsel değerler ne kadar kıymetli kalabilir?
Sonuç: Kasılmayı Bırak, Gerçek Ol
“Kasım kasım kasılmak” bir özgüven göstergesi değil, tam tersine eksikliğinin en belirgin işaretidir. Gerçek değer, sessizdir. Gerçek başarı, anlatılmaya değil yaşanmaya ihtiyaç duyar. Ve gerçek özgüven, başkalarını küçümseyerek değil, onları da büyütebilmeyi bilerek ortaya çıkar.
Belki de artık kasılmayı bırakmanın ve insan olmanın en sade hâline dönmenin zamanı gelmiştir. Çünkü yapay parıltılar bir gün söner ama gerçek değer daima parlar.